ଜୀବନ ମୋର ସରଳ

ପୁରୁଣା କାଳରେ ଏକ ଗାଁରେ ମୋତି ନାମକ ଜଣେ ଗରିବ ଚାଷୀ ରହୁଥିଲା। ତା’ର ଜୀବନ ଥିଲା ଅତି ସାଧାରଣ—ଏକ ଛୋଟ ମାଟିଘର, ଦୁଇଟି ଗାଈ, ଆଉ କ୍ଷେତରେ ଧାନ ଫଳାଇ ପେଟ ପୋଷିବା। ସେ ସବୁବେଳେ ଖାଲି ପାଦରେ ଚାଲୁଥିଲା, ଏକ ଫଟା ଲୁଗା ପିନ୍ଧୁଥିଲା, କିନ୍ତୁ ତା’ର ମୁହଁରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟିର ହସ କେବେ ଲିଭୁ ନଥିଲା। ଗାଁରେ ସମସ୍ତେ ତାକୁ ଭଲ ପାଉଥିଲେ, କାରଣ ସେ ସବୁବେଳେ ସାହାଯ୍ୟ ଓ ଉଦାରତାରେ ବିଶ୍ୱାସ କରୁଥିଲା। ଗୋଟେ ଦିନ ରାଜା ବଳିୟାର ସିଂହ ଗାଁ ଦେଇ ଯାଉଥିଲେ। ତାଙ୍କର ରାଜକୀୟ ସାଜସଜ୍ଜା ଦେଖି ଗାଁର ଲୋକେ ଭିଡ଼ ଜମାଇଲେ। ସୁନାର ମୁକୁଟ, ରେଶମୀ ବସ୍ତ୍ର, ଆଉ ରତ୍ନଖଚିତ ଖଣ୍ଡା ତାଙ୍କୁ ଏକ ଚଳନ୍ତା ଖଜାନା ପରି ଦେଖାଉଥିଲା। ରାଜା ଗାଁର ସାଧାରଣତା ଦେଖି ନାକ କୁଞ୍ଚାଇ କହିଲେ, ଏ ଲୋକମାନେ କେତେ ଅଜ୍ଞାନ! ନୈପୁଣ୍ୟ ଓ ଆଧୁନିକତା ବିନା ଏମାନେ ବଞ୍ଚୁଛନ୍ତି କିପରି?”ମୋତି ଏହା ଶୁଣି ଆଗକୁ ଆସି ନମ୍ର ସ୍ୱରରେ କହିଲା, ମହାରାଜ, ଆମ ଜୀବନ ସରଳ, କିନ୍ତୁ ଏଥିରେ ସୁଖ ଅଛି। ଆମେ ପ୍ରକୃତି ସହ ମିଶି ରହୁଛୁ, ଆଉ ଆମ ଆବଶ୍ୟକତା କମ୍‌। ରାଜା ହସି କହିଲେ, ତୁମେ ଗାଉଁଲି ଲୋକ, ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଓ ନୈପୁଣ୍ୟ କ’ଣ ଜାଣିଛ କି? ମୋ ସହ ରାଜଧାନୀ ଚାଲ, ମୁଁ ତୁମକୁ ସତ୍ୟିକାର ଜୀବନ ଦେଖାଇବି। 

ମୋତି ରାଜାଙ୍କ ସହ ଗଲା। ରାଜଧାନୀରେ ପହଞ୍ଚି ସେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲା—ଉଚ୍ଚ ଅଟ୍ଟାଳିକା, ବଡ଼ବଡ଼ ବଜାର, ଆଉ ଲୋକମାନଙ୍କ ଜୀବନରେ ଏକ ଅଜଣା ଦୌଡ଼। ରାଜା ତାକୁ ଦାମୀ ଜାମା ପିନ୍ଧାଇଲେ, ସୁନାର ଅଳଙ୍କାର ଦେଲେ, ଆଉ ରାଜସଭାରେ ବସାଇଲେ। କିନ୍ତୁ ମୋତିର ମନ ଶାନ୍ତ ରହିଲା ନାହିଁ। ସେ ଦେଖିଲା ଯେ ସହରର ଲୋକେ ଅଧିକ ପାଇବା ଆଶାରେ ଦୌଡ଼ୁଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ନୁହନ୍ତି। ଦିନେ ରାଜଧାନୀରେ ଏକ ବଡ଼ ସଙ୍କଟ ଆସିଲା। ନଈ ବନ୍ୟା ହୋଇ ସହରର ସମସ୍ତ ରାସ୍ତା ବୁଡ଼ିଗଲା। ରାଜାଙ୍କ ଖଜାନା, ଦାମୀ ଜିନିଷ ସବୁ ପାଣିରେ ଭାସିଗଲା। ଲୋକେ ଆତଙ୍କିତ ହୋଇ ଚିତ୍କାର କରୁଥିଲେ, କିନ୍ତୁ କେହି କାହାକୁ ସାହାଯ୍ୟ କରିବାକୁ ଆଗେଇ ନଥିଲେ। ରାଜା ନିଜେ ହତାଶ ହୋଇ ରାଜସଭାରେ ବସି ରହିଲେ।

ମୋତି ଚୁପ୍‌ଚାପ୍‌ ଉଠିଲା। ସେ ତା’ର ପୁରୁଣା ଫଟା ଲୁଗା ପିନ୍ଧି ନଈ କୂଳକୁ ଗଲା। ସେଠାରେ ସେ ଗାଁରେ ଶିଖିଥିବା କୌଶଳ କାମରେ ଲଗାଇଲା, ବାଉଁଶ ଓ କିଛି କଦଳୀ ପଟୁଆରେ ଛୋଟ ଡଙ୍ଗା ତିଆରି କଲା, ଆଉ ଲୋକଙ୍କୁ ଏକାଠି କରି ବନ୍ୟାରୁ ଉଦ୍ଧାର କରିବାକୁ ଲାଗିଲା। ତା’ର ସରଳ ଉପାୟ ଦେଖି ସହରର ଲୋକେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଲେ। ଧୀରେ ଧୀରେ ସମସ୍ତେ ତା’ର ସହାୟତାରେ ସୁରକ୍ଷିତ ସ୍ଥାନକୁ ଆସିଲେ।ରାଜା ଏହା ଦେଖି ମୋତି ପାଖକୁ ଆସି କହିଲେ, ତୁମେ ମୋତେ କ’ଣ ଶିଖାଇଲ ଜାଣିଛ। ମୋର ସବୁ ଧନ ଆଉ ନୈପୁଣ୍ୟ ବନ୍ୟାରେ ଭାସିଗଲା, କିନ୍ତୁ ତୁମର ସାଧାରଣ ଜ୍ଞାନ ଆମକୁ ବଞ୍ଚାଇଲା। 

ମୋତି ହସି କହିଲା, ମହାରାଜ, ସରଳତା ହେଉଛି ଅନ୍ତିମ ନୈପୁଣ୍ୟ। ଜୀବନରେ ଅଧିକ ଜିନିଷ ନୁହେଁ, ମନର ଶାନ୍ତି ଆଉ ସାହାଯ୍ୟ ଓ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ଉଦାରତା ମନୋଭାବ ରଖିବା ବଡ଼ ଅଟେ। ରାଜା ତା’ର କଥା ବୁଝିଲେ। ସେ ମୋତିକୁ ରାଜସଭାରେ ସମ୍ମାନ ଦେଲେ ଆଉ ନିଜ ଜୀବନକୁ ସରଳ କରିବାକୁ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଲେ। ସେଦିନଠାରୁ ରାଜା ଓ ପ୍ରଜା ମିଶି ଶିଖିଲେ ଯେ ଜଟିଳତାରେ ନୁହେଁ, ସରଳତାରେ ହିଁ ଜୀବନର ସତ୍ୟିକାର ଆନନ୍ଦ ଲୁଚି ରହିଛି।

The charm of rural simplicity with the realization of its profound sophistication, making it both attractive and meaningful.