ଜୀବନ ମୋର ସରଳ
ପୁରୁଣା କାଳରେ ଏକ ଗାଁରେ ମୋତି ନାମକ ଜଣେ ଗରିବ ଚାଷୀ ରହୁଥିଲା। ତା’ର ଜୀବନ ଥିଲା ଅତି ସାଧାରଣ—ଏକ ଛୋଟ ମାଟିଘର, ଦୁଇଟି ଗାଈ, ଆଉ କ୍ଷେତରେ ଧାନ ଫଳାଇ ପେଟ ପୋଷିବା। ସେ ସବୁବେଳେ ଖାଲି ପାଦରେ ଚାଲୁଥିଲା, ଏକ ଫଟା ଲୁଗା ପିନ୍ଧୁଥିଲା, କିନ୍ତୁ ତା’ର ମୁହଁରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟିର ହସ କେବେ ଲିଭୁ ନଥିଲା। ଗାଁରେ ସମସ୍ତେ ତାକୁ ଭଲ ପାଉଥିଲେ, କାରଣ ସେ ସବୁବେଳେ ସାହାଯ୍ୟ ଓ ଉଦାରତାରେ ବିଶ୍ୱାସ କରୁଥିଲା। ଗୋଟେ ଦିନ ରାଜା ବଳିୟାର ସିଂହ ଗାଁ ଦେଇ ଯାଉଥିଲେ। ତାଙ୍କର ରାଜକୀୟ ସାଜସଜ୍ଜା ଦେଖି ଗାଁର ଲୋକେ ଭିଡ଼ ଜମାଇଲେ। ସୁନାର ମୁକୁଟ, ରେଶମୀ ବସ୍ତ୍ର, ଆଉ ରତ୍ନଖଚିତ ଖଣ୍ଡା ତାଙ୍କୁ ଏକ ଚଳନ୍ତା ଖଜାନା ପରି ଦେଖାଉଥିଲା। ରାଜା ଗାଁର ସାଧାରଣତା ଦେଖି ନାକ କୁଞ୍ଚାଇ କହିଲେ, ଏ ଲୋକମାନେ କେତେ ଅଜ୍ଞାନ! ନୈପୁଣ୍ୟ ଓ ଆଧୁନିକତା ବିନା ଏମାନେ ବଞ୍ଚୁଛନ୍ତି କିପରି?”ମୋତି ଏହା ଶୁଣି ଆଗକୁ ଆସି ନମ୍ର ସ୍ୱରରେ କହିଲା, ମହାରାଜ, ଆମ ଜୀବନ ସରଳ, କିନ୍ତୁ ଏଥିରେ ସୁଖ ଅଛି। ଆମେ ପ୍ରକୃତି ସହ ମିଶି ରହୁଛୁ, ଆଉ ଆମ ଆବଶ୍ୟକତା କମ୍। ରାଜା ହସି କହିଲେ, ତୁମେ ଗାଉଁଲି ଲୋକ, ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଓ ନୈପୁଣ୍ୟ କ’ଣ ଜାଣିଛ କି? ମୋ ସହ ରାଜଧାନୀ ଚାଲ, ମୁଁ ତୁମକୁ ସତ୍ୟିକାର ଜୀବନ ଦେଖାଇବି। ମୋତି ରାଜାଙ୍କ ସହ ଗଲା। ରାଜଧାନୀରେ ପହଞ୍ଚି ସେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲା—ଉଚ୍ଚ ଅଟ୍ଟାଳିକା, ବଡ଼ବଡ଼ ବଜାର, ଆଉ ଲୋକମାନଙ୍କ ଜୀବନରେ ଏକ ଅଜଣା ଦୌଡ଼। ରାଜା...